December 2021
Eén voor één druppelen de kinderen de kamer binnen. “Namaste didi!”, groeten ze. Omdat de elektriciteit beneden wordt aangelegd en het buiten frisser is, zitten we deze dagen binnen in een slaapkamer. Meubels hebben we nog niet afgezien van twee bedden en twee stoelen. En dus neemt iedereen gezellig plaats op de kleden uitgespreid over de vloer. Na de puzzel is het tijd voor oefenen in spreken. Panku, de jongste, mag beginnen: “I am a notebook”, zegt hij op goed geluk. “Is that so? Are you a notebook, Panku?”, vraag ik. Panku kijkt bedenkelijk. Dan weet hij het. “I háve a notebook!”, zegt hij. “Very good.” Vrolijk lacht hij met de anderen mee om zijn foutje.
Bijles
Niet lang nadat we in Pauri kwamen wonen vroeg een moeder uit de buurt of wij haar kinderen bijles konden geven. Karan en ik waren al dat al van plan en dus zeiden we ja. Opeens hadden we zes keer per week kinderen in ons portiek, ieder met een schrift en pen op schoot.
Wat we doen
Inmiddels hebben we zeven enthousiaste leerlingen van 11 tot 17 jaar. Karan en ik geven om en om les. En wat een plezier hebben we er in! We hebben een whiteboard aangeschaft voor uitleg en zo komen we een heel eind. Het zijn vaak interactieve lessen waarin we oefenen met Engels spreken, luisteren en schrijven. We sluiten altijd af met een spelletje. En soms doen we iets anders zoals tekenen, buitenspel, computeren, stenen verven of bijvoorbeeld afval van het land ruimen.
Schoolcultuur
De (school)cultuur is hier wat anders dan in Europa. Kinderen zitten met minstens veertig in de klas en het is zaak om stil te luisteren naar de leerkracht. De aandacht is voornamelijk gericht op informatie repeteren. Er is niet veel ruimte voor interactief leren en samenwerken of voor vragen durven stellen. Zelfstandig ontdekken en denken wordt niet zo aangemoedigd. Persoonlijke begeleiding is ook lastig met zoveel kinderen, dus gaan sommigen na de reguliere school naar ‘tuitions’ voor extra begeleiding. Nadat ik meer over het schoolsysteem te weten kwam, begreep ik de kinderen beter die bij ons komen. Geen wonder dat ze veel moeite hebben met Engels praten: ook al krijgen ze volop Engels, ze oefenen nauwelijks proactief. Ze stellen geen vragen en tonen weinig initiatief. Als ik ze vraag hun droomhuis te tekenen, krijg ik vaak zes keer dezelfde tekening.
Wanneer ik een onderbroek teken met Pictionary dan giechelen ze het uit.
Progress
Inmiddels ben ik enorm blij met wat deze kinderen al hebben bereikt bij ons. Ze denken meer zelfstandig na bij een opdracht en durven meer fouten te maken en dus meer te oefenen. Als ik ze keuzes voorstel, geven ze aan wat ze willen. We hebben naast het leren vooral ook veel plezier. Wanneer ik een onderbroek teken met Pictionary dan giechelen ze het uit. En wanneer ze zeggen dat ze zelfs op een zondag willen komen, zien Karan en ik dat als een groots compliment. En zijn we dankbaar dat we nu al wat verschil kunnen maken. Ja, veel is mogelijk! Zonder meubilair, maar met een notebook.
Met liefde,
Lieke
Comments