September 2021
Ik loop het pad op naar boven. Het is een steile helling met aan weerszijden de brandnetels hoog opkruipend. Zachtjes dansen de schaduwen van bomen over de rode tegels. Een vlinder fladdert haar vleugels uit. Ik kijk naar boven, nog een aantal treden. Achter me schellen toeters en bellen van de straat omhoog de lucht in. Enkele apen slingeren van tak tot tak in de walnotenboom. Ze hebben er al goed van gegeten zie ik. Gebroken schellen liggen verspreid over de grond terwijl mijn gympen zich een weg vinden, enkele koeienvlaaien ontwijkend.
Naar India
Ruim twee jaar geleden zette ik voor het eerst voet aan Indiase bodem. Ik kwam voor een cursus ecofarming en om het land te beleven. Het was het begin van een nieuwe fase in mijn leven, vanwaar bijzondere ervaringen zich aaneen hebben geregen als een prachtige kralenketting. Zoals ik India heb mogen ervaren is het een land van veel mensen, sprankelende kleuren en diversiteit. Ja, een land met oneindige mogelijkheden. Ze laat haar veelzijdigheid zien in haar landschappen, klimaten, rijke historie en cultuur. Het komt allemaal niet zo regelig en niet zo nauw, en dat schept voor sommigen onzekerheid en voor anderen ruimte. Koeien nemen deel aan het straatverkeer op hun eigen wijze, immer kalm terwijl de chaos om hun heen zoeft. Het is een van de vele voorbeelden die India maakt tot wat het is. Vind je het gek, inefficient of vies, dan is het een land van vele uitdagingen. Kan je er de charme en humor van zien, dan is het zo verrassend mooi.
Laag na laag doemen de bergen op, en als je geluk hebt, zoals vandaag, zie je de sneeuwwitte toppen van de Himalayas schitteren tegen de blauwe hemel.
Een huis in de bergen
Daar ben ik dan. Piepend opent het roestige tuinhek. Een grasveldje spreidt zich uit tot voor het huis. Hier en daar scharrelen kippen in de perkjes. Ik kijk naar het huis dat eens gebouwd is met alle liefde, zorg en materialen voorhanden. Dikke stenen muren en houten raam- en deurwerk geven een zeldzame herinnering aan de koloniale tijd. Er zijn weinig van dit soort gebouwen over in de regio. Een Engelsman genaamd Winston heeft van dit huis absoluut het beste gemaakt: een hoofdwoning met tien vertrekken, vier openhaarden en twee bijgebouwen omgeven door terrassen en fruitbomen. Ik loop verder over het gras naar het portiek. Het wijdse landschap strekt zich uit aan mijn zijde. Laag na laag doemen de bergen op, en als je geluk hebt, zoals vandaag, zie je de sneeuwwitte toppen van de Himalayas schitteren tegen de blauwe hemel. Ja, dit is waarvoor ik gekomen ben! Voor dit, en voor nog zoveel meer.
Een inspiratiecentrum
Het huis is inmiddels al generaties in de familie van mijn partner Karan. Sinds kort zijn we een project gestart hier, in Pauri, in dit ietwat vervallen huis dat zo bruist van de kansen voor een nieuwe invulling. We bouwen een inspiratiecentrum genaamd Adara. Een plek waar iedereen welkom is om paden te bewandelen naar simpel en bewust leven. Er zal onder andere een homestay en biologische tuin komen. Het geeft me tintelingen wanneer ik denk aan wat we hier opzetten. Dromen is een sterke eigenschap van me en ik heb het altijd de nodige aandacht gegeven. Eerst dromen, dan durven, dan doen. Met beide voeten spring ik in de Indiase aarde, in het project, samen met Karan, en we gaan het beleven. Ik neem je ondertussen graag mee op deze reis van grote en kleine belevenissen. Van de koeienvlaai tot de renovatie van het pand en verder. Zo kun je via woord en zin meedeinen op de golven van dit avontuur.
Met liefde,
Lieke